اعلاميه كنفرانس جهاني تغذيه، رم/ مصوب دسامبر 1992
اعلاميه كنفرانس جهاني تغذيه، رم
مصوب دسامبر 1992
1) ما، وزراء و نمايندگان تام‌الاختيار 159 كشور و جامعه اقتصادي اروپا، در كنفرانس بين‌المللي تغذيه كه در ماه دسامبر 1992 در رم تشكيل گرديده، عزم راسخ خود را در راه از بين بردن گرسنگي و كاستن از سوء تغذيه به اشكال گوناگون آن اعلام مي‌داريم. گرسنگي و سوءتغذيه در دنيايي كه دانش و معلومات و منابع لازم جهت پايان دادن به اين فاجعه بشري را در اختيار دارد امري است غيرقابل قبول. ما مي‌دانيم كه دستيابي به غذاي سالم و كافي مبتني بر علم تغذيه حق هر انساني است. ما مي‌دانيم كه در جهان، غذاي كافي براي تغذيه همگان وجود دارد و مشكل اصلي تغذيه در حقيقت عدم دستيابي برابر به مواد غذايي است. با درنظر داشتن حق انسان‌ها در دستيابي به شرايط كافي زندگي، منجمله، دسترسي به غذاي كافي، كه در اعلاميه جهاني حقوق بشر آمده است، تمام مساعي خود را در تلاشي يكپارچه براي تحقق بخشيدن به رهايي از گرسنگي به كار خواهيم گرفت. و نيز اعلام مي‌داريم براي دوام و بقاي تغذيه بدون دغدغه همگان، در دنياي توأم با صلح و آرامش، دنيايي مبتني بر برابري و مساوات و محيطي اطمينان بخش فروگذار ننماييم.
2) علي‌رغم پيشرفت‌هاي چشمگيري كه در سطح جهاني در مورد افزايش طول عمر، سوادآموزي بزرگسالان، و نيز در مورد وضعيت تغذيه به دست آمده است، همگي به اين واقعيت نگران كننده غيرقابل قبول واقفيم كه 870 ميليون نفر در كشورهاي در حال رشد يعني 20 درصد جمعيت اين كشورها ـ هنوز هم از دسترسي به غذاي كافي كه براساس برنامه تغذيه سالم جوابگوي نيازهاي روزانه آنان باشد محرومند.
3) ما به خصوص از اين كه مي‌بينيم بسياري از كودكان زير پنج سال در بخش‌هايي از آفريقا، آسيا، آمريكاي لاتين، و كارائيب از سوء تغذيه رنج مي‌برند متأسف و نگرانيم. علاوه بر آن، بيش از 2 ميليون نفر از مردم كه اكثر آنان را زنان و كودكان تشكيل مي‌دهند از كمبود يك يا چند عنصر لازم در ماده غذايي در رنجند. بدين معني كه نوزادان همچنان به لحاظ كمبود يد، با ابتلاء به عقب افتادگي به دنيا مي‌آيند، كودكان به سبب كمبود ويتامين A بينايي خود را از دست مي‌دهند و مي‌ميرند، و زنان و كودكان بيشماري از اثرات سوء كمبود آهن رنج مي‌برند. صدها ميليون نفر از افراد بشر نيز با بيماري‌هاي مسري و غيرمسري دست به گريبانند كه منشأ آنها را آب و غذاي آلوده تشكيل مي‌دهد. در عين حال، چه در كشورهاي پيشرفته، و چه در كشورهاي در حال توسعه، بيماري‌هاي غيرمسري مزمني وجود دارند كه به مصرف بيش از اندازه و نامتعادل مواد غذايي مربوط مي‌شود و اغلب به مرگ و مير زودرس مي‌انجامد.
4) ما از سازمان ملل‌متحد مي‌خواهيم ضرورت توجه فوري به اعلام دهه‌اي تحت عنوان "دهه بين‌المللي غذا و تغذيه" را در چهارچوب منابع موجود، به منظور تأكيد بخشيدن بر نيل به اهداف اعلاميه حاضر، مورد مداقه و توجه قرار دهد. اين مطلب مستلزم عنايت خاص به مسائل غذا و تغذيه در آفريقا، آسيا، آمريكاي جنوبي و كارائيب مي‌باشد.
5) ما معتقديم كه فقر و فقدان تعليم و تربيت كه اغلب زائيده اثرات توسعه نيافتگي است علل اصلي گرسنگي و عدم وجود تغذيه كافي مي‌باشد. در اكثر جوامع به افراد فقيري برخورد مي‌كنيم كه از دستيابي به بهداشت، آب سالم، غذاي كافي، خدمات بهداشتي و تعليم و تربيت كه عناصر اوليه تغذيه سالم را تشكيل مي‌دهند محرومند.
6) ما شديداً معتقديم كه برنامه‌ها و سياست‌هاي توسعه، به بهبود شرايط زندگي انسان‌ها خواهد انجاميد. چنين برنامه‌هايي ما را در فائق آمدن بر مشكلات محيطي كمك كرده و بهبود تغذيه و بهداشت نسل‌هاي كنوني و آينده را همراه خواهد داشت. در اين زمينه، نقش‌هاي چندگانه كشاورزي، به ويژه با توجه به تأمين غذا، تغذيه و حفظ منابع طبيعي، از اهميت خاصي برخوردار است. بنابراين لازم است براي دستيابي و حفظ تعادل فيمابين جمعيت و منابع موجود و نيز حفظ تعادل بين مناطق شهري و روستايي، برنامه‌هاي منسجمي در زمينه‌هاي كشاورزي، دامپروري، صيد و شيلات، غذا، تغذيه، بهداشت، تعليم و تربيت، جمعيت، محيط، اقتصاد و خط‌مشي‌هاي اجتماعي را در سطوح خانواده و جامعه، و در سطوح ملي و بين‌المللي به اجرا درآوريم.
7) كندي در پيشرفت حل مشكلات تغذيه، نشانگر اين واقعيت است كه در بسياري از كشورها، منابع مالي و انساني، توانايي سازماني و جديتي كه براي پياده كردن خط‌مشي‌ها جهت ارزيابي ماهيت مسائل تغذيه‌اي، شدت اين مسائل و عوامل به وجود آورنده آنها، و نيز به اجرا در آوردن برنامه‌هاي هماهنگ جهت فائق آمدن بر اين مشكلات ضروري است را در اختيار نداريم.
شناخت بيشتر و روشن‌تر عوامل پديدآورنده مشكلات سوءتغذيه، و راه‌ها و وسائل از پيش‌پاي برداشتن اين مشكلات، به ويژه در مورد زنان، كودكان و افراد سالخورده، مستلزم انجام تحقيقات علمي صرف و كاربردي و نيز بهره‌گيري از دستگاه‌هاي نظارت بر امر غذا و تغذيه مي‌باشد.
8) علاوه بر آن، عواملي چون تداوم اختلافات اجتماعي، اقتصادي و جنسي و نيز وجود عملكردها و قوانين مبتني بر تبعيض، وجود سيل‌ها و طوفان‌ها، و وجود خشكسالي‌ها و پيشرفت صحرا، و وجود حوادث و بلاهاي طبيعي نيز عدم توانايي بسياري از كشورها در تخصيص بودجه كافي جهت كشاورزي، بهداشت، تعليم و تربيت و ديگر خدمات اجتماعي، همه و همه از جمله موانعي هستند كه بهبود امر تغذيه را با مشكل مواجه مي‌سازند.
9) وجود جنگ‌ها، اشغالگري‌ها، آشوب‌هاي داخلي، بلاياي طبيعي و هر عاملي چون تخلف از حقوق بشر و اتخاذ سياست‌ها و خط مشي‌هاي اقتصادي ـ اجتماعي نامناسب، سبب شده‌اند تا مسئله ده‌ها ميليون نفر به عنوان پناهنده، كساني كه از موطن اصلي خود رانده شده‌اند، جمعيت‌هاي غيرنظامي‌جنگ‌زده كه دخالتي در امر رزم نداشته‌اند، و مهاجرين كه در رابطه با امر تغذيه در زمره آسيب‌پذيرترين گروه‌ها قرار مي‌گيرند را داشته باشيم. منابع لازم براي رسيدگي و مراقبت و توانبخشي اين گروه‌ها اغلب بسيار ناچيز بوده و كمبودهاي غذايي در ميان اين گروه‌ها امري است متداول. چنين وضعيتي ايجاب مي‌كند تا تمامي افراد و گروههاي مسئول براي حصول اطمينان از رساندن سالم و به موقع دارو و غذا، و نيز توزيع مناسب آن به افراد محتاج، طبق مفاد منشور سازمان ملل‌متحد، مساعدت و همكاري نمايند.
10) تغيير شرايط جهاني و كاهش كشمكش‌هاي بين‌المللي اميدهاي تازه‌اي را براي دستيابي به راه‌حل‌هاي صلح‌آميز و فائق آمدن بر منازعات و كشمكش‌ها پديد آورده است و فرصت هايي را در راه هدايت بيش از پيش منابع ما به سوي مقاصد اجتماعي مفيد در اختيار ما قرار داده است، كه اطمينان از بهبود وضع تغذيه مردم به ويژه فقرا، محرومين و اقشار آسيب‌پذير را نويد مي‌دهد.
11) ما معتقديم تغذيه سالم مردم، پيش‌شرطي است براي بهبود وضع جوامع و مي‌بايست در پيشرفت و رشد و تكامل آدمي به تحقق اين پيش شرط به عنوان يك هدف اصلي نگاه كرد. در هر برنامه استراتژيك و همينطور در هر برنامه توسعه اقتصادي ـ اجتماعي، هسته مركزي همان تغذيه سالم است. هر گونه موفقيت در اين زمينه منوط است به ترغيب مردم و جامعه به شركت در اين امر مهم و كمك گرفتن از بخش‌هاي گوناگون در سطوح مختلف، با در نظر داشتن اثرات بلند مدت آن. و شايد لازم باشد اقدامات كوتاه مدتي را نيز در راه بهبود تغذيه سالم به عنوان مكمل اثرات مثبت ناشي از اقدامات بلند مدت توسعه‌اي به مرحله اجرا در آوريم.
12) در سياست‌گذاري‌ها و برنامه‌ريزي‌ها، وجه همت خود را مي‌بايست متوجه كساني كنيم كه بيشترين نياز را دارا هستند. در اين مورد مي‌بايست طرح و به اجرا درآوردن برنامه‌ها و سياست‌هاي مردم ـ مداري كه دستيابي روستائيان و شهرنشينان فقير به منابع را امكان‌پذير سازد، توان توليدي و درآمد آنان را افزايش دهد و به توانايي‌هاي آنان براي مراقبت از خود بيفزايد در اولويت قرار دهيم. مي‌بايست هر گام جديدي را كه مردم و جوامع براي حل اين معضل برمي‌دارند حمايت و پشتيباني كرده و اطمينان حاصل كنيم كه فقرا در تصميم‌گيري‌هايي كه بر شرايط زندگي آنان تأثير مي‌گذارد، شركت مي‌جويند.
ما به اهميت واحد خانواده در تهيه غذاي كافي و تغذيه و محيطي كه مراقبت اصولي را براي جوابگويي به نيازهاي جسمي، روحي، عاطفي و اجتماعي كودكان و ديگر گروههاي آسيب‌پذير، و از آن ميان افراد كهنسال را تأمين نمايد كاملاً واقفيم. و اما در شرايطي كه واحد خانواده توانايي اين مسئوليت‌ها را به قدر كفايت نداشته باشد، جامعه و يا دولت مي‌بايست از طريق يك شبكه كمك‌رساني، اقشار آسيب‌پذير را مدد رساند. و لذا، ما تعهد مي‌نمائيم واحد خانواده را به عنوان واحد اساسي جامعه تقويت نمائيم.
13) برخورداري زنان و دختران نوجوان از تغذيه سالم، از حقوق مسلم آنان است. زنان و دختران نوجوان مي‌بايست از سلامتي و بهداشت و آموزش و پرورش بهتري برخوردار گردند. مي‌بايست امكان شركت زنان در برنامه‌هاي تصميم‌گيري و دسترسي آنان به منابع بيشتر را فراهم آورديم. اين مسئله، به خصوص حائز اهميت است كه خدمات كنترل خانواده در اختيار مردان و زنان قرار گيرد. زنان، به ويژه شاغل، اعم از اين كه در ازاي كاري كه انجام مي‌دهند مزدي به آنان تعلق مي‌گيرد يا خير، در سراسر دوران بارداري و مادامي‌كه خود فرزند را شير مي‌دهند، و همينطور هنگامي كه فرزندان آنان هنوز دوره اول كودكي را مي‌گذرانند، مي‌بايست مورد حمايت و پشتيباني قرار گيرند. لازم است مردان نيز با توسل به تعليم و تربيت و آموزش مناسب در پيشبرد تغذيه سالم ترغيب و تشويق گردند.
14) در موارد اضطراري مي‌توان از كمك‌هاي غذايي براي ياري رساندن به پناهندگان و كساني كه از موطن خود رانده شده‌اند، و نيز به منظور پشتيباني از تأمين غذاي خانوادگي و توسعه اقتصادي ـ اجتماعي استفاده نمود. مي‌بايست با قراردادن منابع كافي در اختيار كشورهايي كه كمك غذايي اضطراري دريافت مي‌دارند، به اين كشورها كمك كنيم تا از مرحله توانبخشي به مرحله توسعه پا گذارند و بدينوسيله بتوانند با موارد اضطراري آتي خود را وفق دهند. در اين مورد لازم است در نهايت دقت از بروز هر گونه وابستگي و تأثيرگذاري منفي بر عادات غذايي مردم و نيز از تأثيرگذاري منفي بر توليد غذاي محلي و بازاريابي آن جلوگيري نمائيم. مي‌بايست قبل از قطع كمك غذايي، و يا حتي قبل از كاستن از ميزان اين كمك، اقدامات لازم جهت آگاهي كشور يا كشورهاي دريافت‌كننده كمك با در نظر گرفتن زمان كافي، به اطلاع آنان برسد تا بتوانند منابع ديگر را تدارك بينند، و شيوه‌هاي ديگر را براي تأمين غذاي خود به اجرا درآورند. در صورت لزوم، رساندن كمك غذايي مي‌تواند از طريق سازمان‌هاي غيردولتي و با شركت مؤسسات محلي، و با عنايت به قوانين و مقررات داخلي كشور مورد نظر انجام گيرد.
15) يادآور مي‌گرديم برخورداري از غذا و امكانات پزشكي كافي حق مسلم تمامي غيرنظامياني است كه در مناطق درگيري قرار دارند. ما نيز حمايت از اين طرز تفكر را وظيفه ملي و تكليف جامعه بين‌المللي خود مي‌دانيم. ما در قالب قوانين بشر دوستانه بين‌الملل، تأكيد مي‌كنيم كه نبايد از غذا به عنوان يك حربه سياسي استفاده كرد. هيچ فرد يا گروهي نبايد به سبب وابستگي‌هاي سياسي، موقعيت جغرافيايي، جنسيت، سن و سال، و يا به لحاظ هويت قومي، قبيله‌اي و يا مذهبي از دريافت كمك غذايي محروم گردد.
16) ما معتقديم كه مسئوليت اصلي در حفظ و تأمين غذا و تغذيه سالم هر ملت، متوجه سيستم حكومتي آن ملت مي‌باشد. اين مسئله به ويژه در مورد گروههاي آسيب‌پذير صادق است. به هر حال، اين نكته را نيز تأكيد مي‌كنيم كه تقلا و تلاش دولت‌هاي كم درآمد در اين زمينه مي‌بايست با اقداماتي كه كلاً از سوي جامعه بين‌المللي به عمل مي‌آيد، مورد حمايت و پشتيباني قرار گيرد. از جمله اين اقدامات، عبارت خواهند بود از افزايش كمك رسمي به توسعه اين كشورها به منظور رسيدن به معيار هفت دهم درصد رشد ناخالص ملي كشورهاي پيشرفته كه در كنفرانس سال 1992 سازمان ملل‌متحد پيرامون محيط و توسعه مطرح گرديده است. و نيز انجام مذاكرات بيشتر، و تخفيف در ميزان بدهي‌هاي خارجي، مي‌تواند بر چگونگي تغذيه سالم، در كشورهاي با درآمد متوسط و همچنين در كشورهاي كم درآمد، تأثير اساسي داشته باشد.
17) ما معتقديم گسترش بيشتر تجارت جهاني، و آزادسازي آن، كه كسب درآمدهاي ارزي و اشتغال در كشورهاي در حال توسعه را همراه دارد، حائز اهميت و توجه فراوان است. حفاظت كشورهاي در حال توسعه و گروههاي آسيب‌پذير در كشورهاي با درآمدهاي متوسط و كم درآمد، كه از اثرات منفي برنامه‌هاي تطبيق ساختاري رنج مي‌برند، ايجاب مي‌كند اقدامات مربوط به رساندن كمك‌هاي جبراني كماكان ادامه يابد.
18) ما اهداف مربوط به رشد و تكامل آدمي، تأمين غذا، كشاورزي، توسعه روستايي، بهداشت، تغذيه و محيط، و نيز اهداف مطروحه در برنامه‌هاي رشد و توسعه را كه در بسياري از اسناد و كنفرانس‌هاي بين‌المللي آمده است، مورد تأكيد قرا مي‌دهيم. ما وفاداري خود را به اهداف مربوط به تغذيه كه در چهارمين دهه توسعه سازمان ملل‌متحد و كنفرانس جهاني كودك مطرح گرديده، اعلام مي‌داريم.
19) به عنوان زيربناي طرح عملياتي تغذيه و به عنوان يك رهنمود در شكل‌گيري طرح‌هاي ملي، منجمله ارائه اهداف و مقاصد قابل سنجش در يك چهارچوبه زماني، خواستار حذف عوامل زير، قبل از به پايان رسيدن دهه حاضر مي‌باشيم:
ـ حذف قحطي و مرگ و ميرهاي مربوط به آن؛
ـ حذف گرسنگي و بيماري‌هاي ناشي از كمبود مواد غذايي در جوامعي كه تحت تأثير بلاياي طبيعي و يا فجايع بشري قرار مي‌گيرند؛ و
ـ حذف مسائل مربوط به كمبود يد و ويتامين A
ما مي‌خواهيم، تا طي دهه حاضر، عوامل زير به طرز چشمگيري تقليل يابد:
ـ مرگ و مير ناشي از بي‌غذايي و نيز گرسنگي مزمني كه به طور گسترده ديده مي‌شود؛
ـ فقدان غذاي كافي، به خصوص براي كودكان، زنان و افراد سالخورده؛
ـ پائين‌تر از حد لازم بودن عناصري كه وجود آنها به مقدار بسيار ناچيز در جيره غذايي ضرورت دارد، منجمله آهن؛
ـ بيماري مسري و غيرمسري مربوط به جيره غذايي؛
ـ مشكلات، اعم از اجتماعي و غيره، كه مانع از تغذيه مطلوب با شير مادر مي‌گردد؛ و ـ عدم دسترسي كافي به بهداشت فردي و اجتماعي و جوابگو نبودن بهداشت محيط، منجمله سالم نبودن آب مشروب.
20) ما مصمم هستيم تا همكاري فعال بين دولت‌ها، سازمان‌هاي غيردولتي دو جانبه و چند جانبه، بخش خصوصي و افراد و اجتماعات را در راه حذف مستمر علل موجد گرسنگي و انواع سوءتغذيه را كه در نهايت شرمندگي علي‌رغم وفور نعمت به چشم مي‌خورد به عينه مشاهده نمائيم.
21) با قائل بودن ارزش صريح براي جان آدمي، و ارج نهادن بر شأن و مقام و منزلت بشر، ضمن برگزيدن طرح عملياتي تغذيه پيوست، مصمم هستيم قبل از پايان سال 1994 طرح‌هاي عملياتي ملي خود، منجمله اهداف قابل حصول خود را با توسل به اصول و استراتژي‌هاي مربوطه مندرج در طرح پيوست پيرامون تغذيه، مورد تجديدنظر قرار داده و يا آماده نمائيم. و در هر حال اجراي اين طرح را خواستاريم.
***
**
*
World Declaration on Nutrition
December 1992
1. We, the Ministers and the Plenipotentiaries representing 159 states and the European Economic Community at the International Conference on Nutrition (Rome, December 1992), declare our determination to eliminate hunger and to reduce all forms of malnutrition. Hunger and malnutrition are unacceptable in a world that has both the knowledge and the resources to end this human catastrophe, We recognize that access to nutritionally adequate and safe food is a right of each individual. We recognize that globally there is enough food for all and that inequitable access is the main problem, Bearing in mind the right to an adequate standard of living, including food, contained in the Universal Declaration of Human Rights, we pledge to act in solidarity to ensure that freedom from hunger becomes a reality, We also declare our firm commitment to work together to ensure sustained nutritional well-being for all people in a peaceful, just and environmentally safe world.
2 Despite appreciable worldwide improvements in life expectancy, adult literacy and nutritional status, we all view with the deepest concern the unacceptable fact that about 780 million people in developing countries - 20 percent of their combined population - still do not have access to enough food to meet their basic daily needs for nutritional well-being.
3. We are especially distressed by the high prevalence and increasing numbers of malnourished children under five years of age in parts of Africa, Asia and Latin America and the Caribbean. Moreover, more than 2000 million people, mostly women and children, are deficient in one or more micronutrients: babies continue to be born mentally retarded as a result of iodine deficiency; children go blind and die of vitamin. A deficiency; and enormous numbers of women and children are adversely affected by iron deficiency. Hundreds of millions of people also suffer from communicable and non-communicable diseases caused by contaminated food and water. At the same time, chronic non-communicable diseases related to excessive or unbalanced dietary intakes often lead to premature deaths in both developed and developing countries.
4. We call on the United Nations to consider urgently the issue of declaring an International Decade of Food and Nutrition, within existing structures and available resources, in order to give additional emphasis to achieving the objectives of this World Declaration on Nutrition. Such consideration should give particular emphasis to the food and nutrition problems of Africa, and of Asia, Latin America and the Caribbean.
5. We recognize that poverty and the lack of education, which are often the effects of underdevelopment, are the primary causes of hunger and undernutrition. There are poor people in most societies who do not have adequate access to food, safe water and sanitation, health services and education, which are the basic requirements for nutritional well-being.
6. We commit ourselves to ensuring that development programmes and policies lead to a sustainable improvement in human welfare, are mindful of the environment and are conducive to better nutrition and health for present and future generations. The multifunctional roles of agriculture, especially with regard to food security, nutrition, sustainable agriculture and the conservation of natural resources, are of particular importance in this context. We must implement at family, household, community, national and international levels, coherent agriculture, animal husbandry, fisheries, food, nutrition, health, education, population, environmental, economic and social policies and programmes to achieve and maintain balance between the population and available resources and between rural and urban areas.
7. Slow progress in solving nutrition problems reflects the lack of human and financial resources, institutional capacity and policy commitment in many countries needed to assess the nature, magnitude and causes of nutrition problems and to implement concerted programmes to overcome them. Basic and applied scientific research, as well as food and nutrition surveillance systems, are needed to more clearly identify the factors that contribute to the problems of malnutrition and the ways and means of eliminating these problems, particularly for women, children and aged persons.
8. In addition, nutritional well-being is hindered by the continuation of social, economic and gender disparities; of discriminatory practices and laws; of floods, cyclones, drought, desertification and other natural calamities; and of many countries inadequate budgetary allocations for agriculture, health, education and other social services.
9. Wars, occupations, civil disturbances and natural disasters, as well as human rights violations and inappropriate socio-economic policies, have resulted in tens of millions of refugees, displaced persons, war-affected non-combatant civilian populations and migrants, who are among the most nutritionally vulnerable groups. Resources for rehabilitating and caring for these groups are often extremely inadequate and nutritional deficiencies are common. All responsible parties should cooperate to ensure the safe and timely passage and distribution of appropriate food and medical supplies to those in need, in accordance with the Charter of the United Nations.
10. Changing world conditions and the reduction of international tensions have improved the prospects for a peaceful solution of conflicts and have given us an opportunity as never before to redirect our resources increasingly towards productive and socially useful purposes to ensure the nutritional well-being of all people, especially the poor, deprived and vulnerable.
11. We recognize that the nutritional well-being of all people is a pre-condition for the development of societies and that it should be a key objective of progress in human development, It must be at the center of our socio-economic development plans and strategies. Success is dependent on fostering the participation of the people and the community and multisectoral actions at all levels, taking into account their long-term effects. Shorter-term measures to improve nutritional well-being may need to be initiated or strengthened to complement the benefits resulting from longer-term development efforts.
12 Policies and programmes must be directed towards those most in need. Our priority should be to implement people-focused policies and programmes that increase access to and control of resources by the rural and urban poor, raise their productive capacity and incomes and strengthen their capacity to care for themselves. We must support and promote initiatives by people and communities and ensure that the poor participate in decisions that affect their lives. We fully recognize the importance of the family unit in providing adequate food, nutrition and a proper caring environment to meet the physical, mental, emotional and social needs of children and other vulnerable groups, including the elderly. In circumstances where the family unit can no longer fulfil these responsibilities adequately, the community and/or government should offer a support network to the vulnerable. We, therefore, undertake to strengthen and promote the family unit as the basic unit of society.
13 The right of women and adolescent girls to adequate nutrition is crucial. Their health and education must be improved. Women should be given the opportunity to participate in the decision-making process and to have increased access to and control of resources. It is particularly important to provide family planning services to both men and women and to provide support for women, especially working women, whether paid or unpaid, throughout pregnancy and breast-feeding and during the early childhood period. Men should also be motivated through appropriate education to assume an active role in the promotion of nutritional well-being.
14 Food aid may be used to assist in emergencies, to provide relief to refugees and displaced persons and to support household food security and community and economic development. Countries receiving emergency food aid should be provided with sufficient resources to enable them to move on from the rehabilitation phase to development, so that they will be in a position to cope with future emergencies. Care must be taken to avoid creating dependency and to avoid negative impacts on food habits and on local food production and marketing. Before food aid is reduced or discontinued, steps should be taken to alert recipient countries as much in advance as possible so that they can identify alternative sources and implement other approaches. Where appropriate, food aid may be channeled through NGOs with local and popular participation, in accordance with the domestic legislation of each country.
15 We reaffirm our obligations as nations and as an international community to protect and respect the need for nutritionally adequate food and medical supplies for civilian populations situated in zones of conflict We affirm in the context of international humanitarian law that food must not be used as a tool for political pressure. Food aid must not be denied because of political affiliation, geographic location, gender, age, ethnic, tribal or religious identity.
16 We recognize the fact that each government has the prime responsibility to protect and promote food security and the nutritional well-being of its people, especially the vulnerable groups. However, we also stress that such efforts of low-income countries should be supported by actions of the international community as a whole Such actions should include an increase in official development assistance in order to reach the accepted United Nations target of 0.7 percent of the GNP of developed countries as reiterated at the 1992 United Nations Conference on Environment and Development 2. Also, further renegotiation or alleviation of external debt could contribute in a substantive manner to the nutritional well-being in medium-income countries as well as in low-income ones.
2 "Developed countries reaffirm their commitments to reach the accepted United Nations target of 0 7 percent of GNP for ODA and, to the extent that they have not yet achieved that target, agree to augment their aid programmes in order to reach that target as soon as possible and to ensure prompt and effective implementation of Agenda 21. Some countries have agreed to reach the target by the year 2000. Those countries that have already reached the target are to be commended and encouraged to continue to contribute to the common effort to make available the substantial additional resources that have to be mobilized. Other developed countries, in line with their support for reform efforts in developing countries, agree to make their best efforts to increase their level of ODA. ..." (Report of United Nations Conference on Environment and Development, Rio de Janeiro, 1992, paragraph 33 13).
17 We acknowledge the importance of further liberalization and expansion of world trade, which would increase foreign exchange earnings and employment in developing countries. Compensatory measures will continue to be needed to protect adversely affected developing countries and vulnerable groups in medium-and low-income countries from negative effects of structural adjustment programmes.
18 We reaffirm the objectives for human development, food security, agriculture, rural development, health, nutrition and environment and sustainable development enunciated in a number of international conferences and documents 3. We reiterate our commitment to the nutritional goals of the Fourth United Nations Development Decade and the World Summit for Children 4.
3 The World Food Conference, 1974; the Alma Ata Conference on Primary Health Care, 1978; the World Conference on Agrarian Reform and Rural Development, 1979; the Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination Against Women, 1979, especially articles 12 and 13; the Innocent Declaration on the Protection, Promotion and Support of Breastfeeding, 1990; the Montreal Policy Conference on Micronutrient Malnutrition, 1991; the Rio Declaration on Environment and Development, 1992.
4 See Annex.
19. As a basis for the Plan of Action for Nutrition and guidance for formulation of national plans of action, including the development of measurable goals and objectives within time frames, we pledge to make all efforts to eliminate before the end of this decade:
· famine and famine-related deaths;
· starvation and nutritional deficiency diseases in communities affected by natural and man-made disasters;
· iodine and vitamin A deficiencies, We also pledge to reduce substantially within this decade:
· starvation and widespread chronic hunger;
· undernutrition, especially among children, women and the aged;
· other important micronutrient deficiencies, including iron;
· diet-related communicable and non-communicable diseases;
· social and other impediments to optimal breast-feeding;
· inadequate sanitation and poor hygiene, including unsafe drinking-water.
20. We resolve to promote active cooperation among governments, multilateral, bilateral and non-governmental organizations, the private sector, communities and individuals to eliminate progressively the causes that lead to the scandal of hunger and all forms of malnutrition in the midst of abundance.
21. With a clear appreciation of the intrinsic value of human life and the dignity it commands, we adopt the attached Plan of Action for Nutrition and affirm our determination to revise or prepare, before the end of 1994, our national plans of action, including attainable goals and measurable targets, based on the principles and relevant strategies in the attached Plan of Action for Nutrition. We pledge to implement it.